چیزی که در جامعه به نام عقدآریایی شناخته شده ریشه ایران باستانی و زرتشتی ندارد بلکه یک متن شعر از فریدون مشیری است
متن اصلی را اینجا با صدای موبد دکتر نیکنام بارگذاری کردیم
متن گواه گیری
آنچه امروز با نام خطبه «عقد آریایی» خوانده می‌شود، ظاهرا نثری نوشته فریدون مشیری است که در ۱۳۷۴ در کتاب «همنوایی با باران» منتشر شده و شاعر، آن را به درخواست دوستی به منزله پیمان‌نامه ازدواج نوشته است. از این نظر، استفاده از این متن در حکم خطبه گواه‌گیری، در تناقض با سنت گواه‌گیری در اندرزنامه‌ها و اوستا است.
«اَشِم وُهو، وَهیشتِم اَستی، اوشْتا اَستی، اوشْتا اَهمایی، هی‌یَت اَشایی، وَهیشْتایی اَشِـم»
برگردان: «راستی بهترین نیکی است. که مایهٔ نیک‌بختی است. نیک‌بختی از آن کسی است که راست و خواستار بهترین راستی باشد.
