پویانمایی یا انیمیشن سازی در ایران پیشرفت بسیار خوبی داشته است به طوری که باید آن را یکی از مصادیق پیشرفت کشور در حوزه فرهنگ و فناوری دانست. چیزی که مخالفین از آن ناراحتند و دوست دارند تا سازندگان انیمیشن سرویس‌کار خارجی شوند.
پویانمایی در سال ۱۴۰۱ را شاید پدیده سینمای کشور بتوان نامید. این صنعت که حالا بازوی پرتوانی برای اقتصادی سینمای ایران شده است، روزهای خوبی را پشت سر می‌گذراند. هم کیفیت و تکنیک آن به روز شده و هم مخاطبین بسیاری دارد.
اما نکته مهم اینکه حوادثی که در پاییز سال گذشته بر کشور گذشت باعث شد تا سینماها دچار رکودی سه ماهه شوند. در این رکود یک انیمیشن یعنی پسر دلفینی که روزهای بسیار خوبی را پشت سر می‌گذاشت قربانی شود و انیمیشن دیگر یعنی لوپتو آرام جای خود را در میان فیلم‌ها و سینمای ایران باز کرد و همراه با پسر دلفینی به نوبه خود کمک شایانی به گیشه سینمای کشور کردند.
به تعبیر دیگر با تمام آنکه سینما دچار نوعی رکورد شده بود و عملاً سینما رفتن یک امر کاملاً فرعی تلقی می‌شد، پویانمایی امید را هم به خانواده‌ها داد و هم چراغ سالن‌های سینما را بدون سلبریتی و ستاره‌های سینما روشن نگه داشت.
گفت‌وگو با امیر مافی مدیر مرکز انیمیشن سازمان سینمایی سوره، و بررسی جایگاه انیمیشن در سال گذشته خصوصاً ناظر به اتفاقات و حوادث اخیر، نکات و حرف‌های جالبی دارد که می‌خوانیم.
بیشتر بخوانید
